Kto wynalazł i wprowadził gry do edukacji językowej?
Gry jako forma rozrywki towarzyszą ludzkości już od starożytności. Na przestrzeni tysiącleci przybierały one postać różnorodnych zabaw i rywalizacji opartych o rekwizyty takie jak kości, karty, kulki czy plansze. Gry w edukacji językowej pojawiły się jednak dopiero stosunkowo niedawno, kiedy wraz z rozwojem glottodydaktyki w XX wieku zaczęto zgłębiać problematykę skuteczności nauczania i poszukiwać technik edukacyjnych umożliwiających możliwie najbardziej naturalną naukę języka.
Istotną rolę w stworzeniu i rozwijaniu metody praktycznego wykorzystania gier edukacyjnych w nauce języków odegrał włoski przedsiębiorca i nauczyciel języka angielskiego Lamberto Pigini, założyciel sieci szkół językowych EuroSchool. W latach sześćdziesiątych stworzył on nowatorską metodę nauczania języka angielskiego opartą na grach karcianych, planszowych i krótkich komiksowych historyjkach wykorzystujących tzw. storytelling. Jako pierwszy uczynił z gier podstawowe narzędzie procesu edukacji wdrażając je na wszystkich etapach nauczania języka i wykorzystując je w pracy zarówno z dziećmi, młodzieżą jak i osobami dorosłymi. W ten sposób znacząco usprawnił proces praktycznego przyswajania języka przez uczniów założonej przez siebie szkoły.
European Language Institute, czyli prekursor kształcenia językowego poprzez gry
Pokłosiem wypracowanej przez Lamberto Pigini metody opartej o gry oraz jej ogromnych przewag w zestawieniu z tradycyjnymi metodami nauczania języka było zawiązanie w roku 1977 instytutu językowego „European Language Institute” powołanego w celu popularyzacji technik nauczania języków obcych z wykorzystaniem gier i zabaw i tym samym wsparcia nauczycieli w ich pracy dydaktycznej. W ten sposób narodziło się ELi – wydawnictwo edukacyjne, które w ciągu blisko 50 lat działalności wydało setki pomysłowych materiałów uczących języka przy pomocy gier towarzyskich i zespołowych oraz poświęconych różnorodnym zagadnieniom gramatycznym i leksykalnym, a przede wszystkim skutecznie uczącym komunikowania się w językach obcych. Materiały te umożliwiły uczniom z wielu krajów przyjemną i skuteczną naukę języków angielskiego, niemieckiego, hiszpańskiego, francuskiego i włoskiego, i stały się powszechne do tego stopnia, że dziś znajdują się w niemalże każdej szkole. Metody zastosowania tradycyjnych gier do potrzeb dydaktycznych wdrażane od lat siedemdziesiątych przez ELi są z kolei współcześnie z dużym upodobaniem wykorzystywane przez branżę edukacyjną i stanowią istotny komponent nauczania szkolnego i pozaszkolnych form edukacji. Umożliwiają uczniom przełamanie bariery wypowiadania się, rozwijają pewność siebie i umiejętność komunikacji. Rozwijają także kreatywność wyrażania się oraz poszerzają znajomość słownictwa.
Gry w edukacji językowej to zatem narzędzie z zaledwie kilkudziesięcioletnią historią, w której mało która instytucja edukacyjna odegrała tak istotną rolę, jak ta, którą może poszczycić się European Language Institute. Ośrodek ten dzięki innowacyjnemu spojrzeniu na zagadnienie przyswajania języków obcych przekształcił popularne gry i zabawy w skuteczny instrument edukacyjny, który zrewolucjonizował współczesne podejście do nauczania jezyka obcego.
